طراحی بالابر ها و آسانسورها را می توان به انواع اصلی دائمی (ثابت) و قابل حمل (متحرک) تقسیم کرد.
آسانسورهای دائمی شامل: پلتفرم های قیچی ( بالابرهای آکاردئونی ثابت)، بالابرهای پشت ماشینی و بالابرهای ثابت باری می باشد.
بالابرهای قابل حمل شامل این موارد می باشد:
بالابرهای متحرک با برق AC و DC
بالابرهایی با کاربری چندگانه که از ارتفاع 1 الی 30 متر کاربرد دارند.
به همین دلایل و ترتیب سیستم پیشران آسانسورها به سیستم الکتروهیدرولیک، سیستم الکترومکانیک و سیستک پنوماتیک تقسیم بندی می شود.
همچنین قطعات آسانسوری شامل: زنجیری، سیم بکسلی، پیچی، تلسکوپی و اهرمی.
قطعات بالابرها شامل: قاب، کنسول و سکو به همراه کابین است.
اصولا آسانسورهای ثابت در یک مکان مشخص، بدون فونداسیون خاص بر روی یک سطح صاف و با استفاده از پیچ و مهره های خاص نصب می گردد. فقط در صورتی که آسانسور ثابت از نوع تلسکوپی باشد، نیاز به حفر کردن زمین و ساخت فونداسیون دارد.
از مزیت های اصلی آسانسورهای قابل حمل، تحرک آنها می باشد. به همین علت می توان از آن در نقاط مختلق و به دفعات استفاده کرد.
منبع:
